വിജയലക്ഷ്മി
കവിത
തൂവെളിച്ചം പുതച്ച മെയ്യോടെ,
ദൂരമേറെക്കടന്നു വന്നെത്തി
ഒപ്പമാരിതാ നമ്മളോടൊപ്പം
സത്യമായ് പങ്കുവയ്ക്കുന്നിതപ്പം?
മേഘമുക്തം നിലാവുപോലെത്തി
സ്നേഹകാരുണ്യദീപ്തമായ് നോക്കി
ഒപ്പമാരിതാ നമ്മളോടൊപ്പം
സ്വസ്ഥമായ് നടക്കുന്നു നിശ്ശബ്ദം?
ശോണമാത്തളിര്‍ക്കൈപ്പത്തിയിപ്പോള്‍
ആണിയാല്‍ നിണച്ചോപ്പേറ്റതെന്നാല്‍,
ആയതില്‍ നിന്നുമാശിസ്സു ശാന്തം
താണിളം തണുപ്പായ് പരക്കുമ്പോള്‍,
ആ മുഖത്തെ, പ്രകാശത്തെ,യിപ്പോള്‍
ആനയിക്കെ നാമുള്ളിന്‍റെയുള്ളില്‍,
നിര്‍മ്മലം നമിച്ചെത്തുന്ന കണ്ണീര്‍
നമ്മിലെ കയ്പുനീരു മായ്ക്കുമ്പോള്‍,
അന്തമില്ലാത്ത നോവുമായ്ക്കുമ്പോള്‍,
അന്തരംഗമാനന്ദമാക്കുമ്പോള്‍,
പച്ചവെള്ളവും മുന്തിരിച്ചാറിന്‍
മട്ടില്‍ മാധുര്യമായി മാറുമ്പോള്‍,
തൊട്ടുനില്‍ക്കുവോനുള്ള ദാഹത്തിന്‍
തൊട്ടിയില്‍ വീണിരട്ടിയാകുമ്പോള്‍,
അല്ല സ്വപ്നമ, ല്ലിങ്ങുയിര്‍ക്കുന്നൂ
നമ്മില്‍ നിത്യനായ് ശ്രീയേശുദേവന്‍.
